Na Wyspach Zielonego Przylądka oddychałam wolniej i spokojniej. Patrzyłam szerzej, widziałam wyraźniej.
I przede wszystkim miałam większą zdolność odczuwania, odbierania i rozumienia emocji.

Spędziłam na Cabo sześć tygodni. Odwiedziłam 9 z 10 zamieszkanych wysp. Jacht był moim domem i jednocześnie środkiem transportu.

Wyspy przyjęły mnie z otwartymi ramionami. Postawiły jednak jeden warunek, musiałam wyzbyć się swoich zwyczajów i wsadzić ego do kieszeni. Zapomnieć o wszystkim tym, do czego przyzwyczaiły mnie europejskie standardy.

Zrobiłam to, co powinien zrobić każdy z nas udając się do innego kraju – uszanować panujące w nim zwyczaje.
Z jednej strony ze względu na szacunek i fakt, że jest się w nim gościem.
Z drugiej, by doświadczyć prawdziwej wartości danego miejsca.

Nie będzie to przewodnik turystyczny po wyspach i miejscach godnych polecenia . Nie czuję się ani wystarczająco kompetentna, ani upoważniona do tego, by pełnić rolę przewodnika po Cabo Verde.

Mam natomiast potrzebę dzielenia się tym, co zobaczyłam, poczułam i czego doświadczyłam.
Podróże są zawsze nowym doświadczeniem i z pewnością dla każdego z nas zupełnie innym.

Dla mnie najważniejsze jest, aby z tego, czego się podczas podróży nauczę, wyciągnąć odpowiednie wnioski i korzystać z nich w codziennym życiu.

Największą wartość jaką wyniosłam z pobytu na Wyspach Zielonego Przylądka to świadomość, jak ważną rolę w życiu człowieka odgrywają uczucia i jaką ogromną wartość mają one dla mnie osobiście – mam na myśli wszystkie uczucia!

To, jak dobierasz uczucia, jak potrafisz obchodzić się z emocjami przekłada się na jakość życia i relacje z innymi.
A poza tym uczucia są po prostu piękne. Czuć to znaczy żyć!

Ubolewam, że umiejętność wyrażania i komunikowania uczuć w naszej kulturze jest nadal dowodem słabości. Nic bardziej mylnego. Ale do tego wniosku każdy musi dojrzeć sam 🙂

Zapraszam Cię więc na Cabo Verde widziane moim oczami i moim sercem.

Jedna z legend głosi, że kiedy Bóg stworzył już ziemię zatarł ręce z zadowolenia, a okruszki, które spadły mu z rąk, wpadły do Oceanu Atlantyckiego i stały się właśnie Wyspami Zielonego Przylądka. Wyspami jednego państwa o zaskakująco zróżnicowanych walorach przyrodniczych i smutnej historii.

Są po prostu prawdziwi!

Oczy mi się szeroko otworzyły, kiedy to wypowiedziałam. Czy to paradoks czasu czy rozwoju? Przypomniałam sobie fragment z książki Agnieszki Jucewicz „Czując. Rozmowy o emocjach”, że w wyniku rozwoju mamy się stawać nie tyle lepszymi ludźmi, ile ludźmi bardziej prawdziwymi. Jakby historia rozwoju zatoczyła koło. Nic dziwnego, że ludzie żyjący w cywilizacji zachodu żyją w takim stresie i muszą na nowo uczyć się bycia kimś, kim już kiedyś byli – bycia prawdziwym. Platon słusznie stwierdził, „że największa część tego, czego się uczymy, jest przypomnieniem tego, co już wiemy”.

W rozmowach z Kabowerdeńczykami odczuwałam dumę i honor, a w ich oczach i wyrazie twarzy widziałam odbitą kartę historii. Niegdyś bezludne wyspy stały się w XV wieku centrum światowego handlu afrykańskimi niewolnikami.
Po oficjalnym zakończeniu kolonizacji Cabo było zamorską prowincją Portugalii, aż do 1975 r., w którym to mieszkańcy pochodzenia europejskiego jak i afrykańskiego wywalczyli niepodległość dla swojego pięknego wyspiarskiego kraju.

Życie na wyspach nie należy do łatwych. Wieloletnie susze i głód wymusiły emigrację – w większości męskiej społeczności – za przysłowiowym chlebem. Ale tęsknota za Cabo i za mężami, synami, ojcami… pozostała.

Nie ma Cabo bez muzyki. NIE ma Cabo bez „Sodade”- tęsknoty, o której tak pięknie śpiewała Cesária Évora. Sodade co znaczy nostalgia, ból, smutek nawiązuje do bardzo smutnej i bolesnej karty historii Wysp Zielonego Przylądka. Zaskakujące jest to, że kraj, który ma zaledwie 500 000 mieszkańców ma swoją własną muzykę swój własny niepowtarzalny styl – własną tożsamość.

Tak jak nie ma Cabo bez muzyki, tak samo nie ma Cabo bez ryb!
Do ich połowu wykorzystywane są najczyściej proste łódki, których żagle zrobione są z tego co uda się znaleźć lub zdobyć niewielkim kosztem – zwykle z worków na ryż, cukier czy zboże. Odniosłam wrażenie, że Kabowerdeńczycy mają przesyt tego „Dobra” jakim są wspaniale smakujące ryby, a tęsknią za czymś co u nas jest powszechne – za warzywami. Uprawa roli jest utrudniona, ponieważ na wielu wyspach jest zbyt mało wody, by prowadzić jakąkolwiek działalność rolniczą. Opadów jest bardzo mało – czasem tylko 2x w roku.

PLAŻE – Najpiękniejsze odkryłam na wyspie o nazwie Boa Vista. Ta wyspa to jedna wielka „piaskownica”.
Nic dziwnego, że właśnie tę wyspę upodobały sobie żółwie morskie na składanie jaj i tam wykluwają się malutkie żółwiki.

GÓRY – Od strony wybrzeża sprawiają wrażenie suchych i nieprzyjaznych skał – niedostępnych. Ale nie zrażaj się, zajrzyj do środka, wejdź wyżej, a odkryjesz raj. Zastygłe lawy pokryła zieleń, a skraplająca się mgła w najwyższych partiach gór działa jak zraszająca sztuczna mgiełka ustawiona przy restauracjach w upalne letnie dni.

Fogo to wyspa wulkan, od którego pochodzi jej nazwa. Co jest takiego w tej wyspie, że mimo powtarzających się erupcji wulkanu (dwa ostatnie miały miejsce w latach 1995 i 2014), mieszkańcy nie chcą jej opuszczać?
To musi być prawdziwa miłość, bo mimo, iż jest to jedno państwo wyspiarskie, to jednak każda wyspa stanowi dla ich mieszkańców osobną ojczyznę.